Met de aankondiging van de sluiting van Schrameijer Meubelen komt er een einde aan een tijdperk. In 1976 begonnen Hennie en Gea Schrameijer met een antiekzaak. Dat was in het pand aan de Grotestraat waar nu La Cuisine is gevestigd. Later kwamen daar grenen meubelen bij. Hennie ging naar Duitsland voor de inkoop, Gea had de winkel onder haar hoede.

Ook vanuit hun boerderij in Manderveen werden meubelen opgeknapt en verkocht. In 1987 werd het huidige pand aan de Molenstraat gekocht. Vroeger zat in dit pand de confectiefabriek Morsman. In de loop van de jaren is Schrameijer Meubelen daar groot gegroeid. Er kwam een eigen meubelwerkplaats met spuiterij aan de Von Bönninghausenstraat. Daar kon Gea Schrameijer in die tijd ook haar droom realiseren: babyzaak Alles Kids. “Dat heb ik tien jaar gedaan”, zegt ze.

Schrameijer Meubelen staat aan de basis van de populariteit van teakmeubelen in Nederland. Hennie en Gea Schrameijer zagen aan het eind van de jaren 90 dat teakhout in de smaak viel bij Nederlanders. Een importeur was er niet, dus stapten de Schrameijers zelf maar in het vliegtuig naar Indonesië om daar contact te leggen met fabrikanten.

“We waren de eersten die teakmeubelen naar Nederland brachten”, aldus Gea. “We stuurden containers met meubelen naar Nederland. Op het laatst hadden we zelfs drie hallen hier om de containers kwijt te kunnen. Het was een drukke periode. We werkten dan veertien dagen daarginds en deden er nog een paar dagen Bali achteraan.”

Er werd op een gegeven moment een apart bedrijf opgericht. Schrameijer Teak Indo Import was de eerste Nederlandse importeur. Dochter Maike is trots op haar ouders: “Het was destijds gewaagd van jullie om dat te doen, er zaten best risico’s aan.”

Na het overlijden van Hennie in 2010 was er familieberaad. Hoe gaan we verder? Besloten werd de zaak voort te zetten. Gea: “Je hebt orders lopen, je kunt op zo’n moment niet even zeggen: ‘Ik heb er geen zin meer in’. De klanten rekenen op je. Bovendien: je neemt ook niet zomaar afscheid van je levenswerk.” Maike vult aan: “Papa had ook wel een beetje moeite om mee te gaan met de laatste ontwikkelingen.” Gea: “Hennie wilde eigenlijk ook niet hebben dat we hier de winkel gingen veranderen.”

Het besluit om te stoppen nam Gea met pijn in het hart. Hoewel de beslissing definitief is is er nog geen datum gekozen waarop de deur echt sluit. Lopende zaken voor klanten worden netjes afgewikkeld.

De medewerkers zijn inmiddels op de hoogte. In de loop van de jaren is het personeelsbestand al verminderd. Waar Schrameijer in de hoogtijdagen een kleine dertig man in dienst had heeft het bedrijf nu nog maar een paar mensen op de loonlijst staan. Gea: “Ik kamp toch een beetje met gezondheidsklachten en ik word 65. Ik heb 45 jaar gewerkt. Het is gewoon goed.”